Łowienie Leszcza

2024 Autor: Sebastian Paterson | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:53

Akademia wędkarska

Guster to ryba z rodziny karpiowatych, mało kto wie, jak mówią „osobiście”. Wygląda bardzo jak drań. I praktycznie mieszkają razem.

Świadczy o tym nasz wielki rybak LP Sabaneev: „… Gustera jest rybą ospałą, leniwą i podobnie jak leszcz uwielbia spokojną, głęboką, raczej ciepłą wodę, z mulistym lub gliniastym dnem, dlatego bardzo często występuje razem z leszczem. Wiosną i jesienią leszcz występuje w niezwykle gęstych stadach, od których oczywiście wzięła się jego nazwa zwyczajowa."

I żywią się leszczem i krąpiem tym samym pokarmem, zarówno roślinnym, jak i zwierzęcym (różne zwierzęta wodne). Jedzą też kawior kogoś innego. Łączy ich również fakt, że są to wyłącznie ryby kostne. Ale oprócz oczywistych podobieństw istnieją pewne różnice między krąpiem a leszczem. Głównym z nich są płetwy piersiowe i brzuszne (sparowane). U leszcza są czerwone u podstawy i szare u góry. U leszcza są całkowicie ciemnoszare. Ale ciało, przeciwnie, jest ciemniejsze u leszcza: grzbiet jest niebieskawo-szary, boki są niebieskawo-srebrne. Jego łuski są również większe.

Pysk leszcza jest mały, nos tępy, oczy duże srebrzyste, usta małe, lekko skierowane w dół. Pod względem wielkości krąpie można przypisać naszej przeciętnej rybce: rzadko osiąga długość 30-35 centymetrów i wagę 400-500 gramów. Chociaż niektórzy wędkarze twierdzą, że są osobniki z kilogramem lub nawet więcej.

Gustera łowi się na wędkę na różne sposoby: zwykłą wędką spławikową, z osłami w okablowaniu, biegnącym osłem, jigiem do biegania, aktywnym osłem. Połów leszcza: bloodworms, obornik, robaki, chruściki, babcia (larwa jętki), mormysz, mięso kraba, chleb (najlepiej żytni), zboża, owsianka i inne dysze. Tak było zawsze. Ostatnio jednak pojawia się coraz więcej wiadomości od rybaków, że krąpi nie tylko łowią małe przynęty, ale i narybek. Aktywnie gryzie ukąszoną narybek, mniej aktywnie na płocie. Widziałem nawet zdjęcie żywej przynęty wystającej z paszczy krąpia.

Ponieważ usta są małe, dysza powinna być mała, na przykład miękisz chleba kruszy się do wielkości najmniejszego groszku. Podobnie jak wszystkie inne ryby, leszcz jest bardziej skłonny do połknięcia przynęty, która pachnie apetycznie (dla ryb) lub ruchów. Nasadki należy używać na wiele sposobów, gdyż w jednym miejscu krąpi lepiej gryzie jeden „smakołyk”, w innym - w innym.

Jeśli łowiąc na smakołyki, denerwujące bataliony i rybki są zażywane na przynęty dla zwierząt, wybierz przynęty zbożowe: chleb, ciasto, płatki owsiane, płatki owsiane, kasza manna. Wzmocnione gryzienie występuje zwykle przed tarłem (półtora tygodnia), które zbiega się z końcem kwitnienia ogrodów. A także po tarle, które występuje wczesnym latem.

Nie ma zgody co do pory dnia, kiedy leszcz jest najlepiej łowiony. LP Sabaneev zapewnia: „… Zauważono, że najlepiej bierze w nocy”. Jednak we współczesnych publikacjach jest odwrotnie. Na przykład: „Ogólnie rzecz biorąc, ta ryba nie jest zbyt podejrzliwa i gryzie lepiej lub gorzej o każdej porze dnia. Ale przed zachodem słońca i przed zmierzchem z wielką przyjemnością łapią przynętę.

Jak widać z tych ekstraktów, trudno jest jednoznacznie stwierdzić, kiedy leszcz najlepiej gryzie. Najprawdopodobniej aktywność ryb zależy bezpośrednio od specyficznych warunków w danym akwenie oraz od stosowania określonego sprzętu i przynęt. Podczas łowienia leszcza spławikami na akwenach bez prądu dysza powinna leżeć na dnie lub prawie dotykać dna. Haczyk jest przywiązany nie do żyłki, ale do cieńszej smyczy, w przeciwnym razie po zaczepieniu można zgubić nie tylko całą żyłkę, ale także spławik. Długość smyczy powinna wynosić 15-20 centymetrów. Haczyk ma numer 4-6.

Bardzo udane jest łowienie leszcza z łodzi na przynętę, przynajmniej w niewielkim nurcie (patrz rysunek). Szczególnie dobrze sprawdzi się tam, gdzie dno jest kamieniste: kupa kamieni, duże głazy (to tam trzymają ryby). Przynęta rozłożona garściami nie zawsze przynosi sukces. Dlatego bezpieczniej jest wymieszać zanętę w gliniane kulki wielkości pięści, umieścić w koszyczku i zanurzyć w wodzie. Sznurek podajnika powinien leżeć na dnie, aby uniknąć zaczepienia. W tym celu należy go zanurzyć, mocując na nim trochę ciężaru (patrz rys. 1, pozycja 4). Wyprana z koryta przynęta wabi ryby.

Ugryzienie krąpia jest wykrywane na różne sposoby: pływak lekko uniesiony, poszedł na bok, zanurkował - w każdym razie należy go natychmiast zaczepić. Gdy głębokość łowienia jest znacznie większa niż długość wędki, możesz użyć dna do biegania. Ale znowu jest najbardziej skuteczny na nurcie. Przy tej metodzie łowienia haczyk z dyszą wydaje się „chodzić” po dnie w dół rzeki. Wędkarz podnosi wędkę - strumień niesie przynętę; wędkarz opuszcza wędkę - ruch przynęty ustaje. Zanurzona w wodzie leży na dnie do następnego wzniesienia.

Żyłka stopniowo wychodzi z kołowrotka, a haczyk z mocowaniem przesuwa się w dół rzeki, aż ciężarek trafi w dno. Następnie wybierają wytrawioną linię, sprawdzają, czy dysza jest nienaruszona i odlew jest powtarzany. Sukces łowienia z ruchomym dnem w dużej mierze zależy od znoszenia ciężaru przy podnoszeniu wędki, innymi słowy, od trafnego doboru rozmiaru ciężarka, grubości żyłki, prędkości prądu i głębokości na rzece. To znaczy z harmonijnego połączenia wszystkich tych elementów. Szczególnie ważny jest obciążnik. Dlatego pożądane jest posiadanie zestawu obciążników o różnych rozmiarach, wykonanych z materiałów o różnym ciężarze właściwym - ołowiu, miedzi, mosiądzu, cyny i innych materiałów.

Szybkość takiego wysłania: liczba kroków lub uderzeń pręta na minutę jest określana empirycznie. Czasami szczęście przynoszą znaczne przerwy między krokami, czasami przydatne jest przesuwanie przywiązania z możliwie krótkimi przerwami. Jednym słowem, aby być z połowem, trzeba eksperymentować i eksperymentować …