Łowienie Pod Lodem W Marcu. Konstrukcja Dolnej Wędki

2024 Autor: Sebastian Paterson | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:53

Akademia wędkarska

Wszystko płynie, wszystko zmienia się w naszym życiu. A przede wszystkim można to przypisać naszej naturze. Ludzkość przeznaczyła na to cztery sezony i siebie wyłącznie warunkowo. W rzeczywistości, gdy Ziemia obraca się drugą stroną do Słońca, natura przechodzi w stan hibernacji i wydaje się, że trwa to przez długi czas. Ale nagle, po chwili, budzi się i odradza we wszystkich swoich przejawach.

Dotyczy to również mieszkańców naszych zbiorników. Śpiąca ryba, która wcześniej na nic nie reaguje, zaczyna zmieniać swój styl życia. Na przełomie lutego i marca okoń nie jest już taki sam jak na początku zimy. Jego chęć zabawy łyżką jest natychmiast wyczuwalna po uderzeniach w nią. Szczupak też nie śpi rano. Mijając rybaków, którzy mnie wyprzedzili i uparcie wyczarowują dziury od jakiegoś czasu, tu i ówdzie na lodzie u ich stóp zauważam zielonkawe sylwetki tej ryby wygięte w łuk. Szczupak łowi się głównie wczesnym rankiem na przemian z okoniami.

Odradzanie się ukąszenia obserwują również rybacy, którzy wybierają się nad duże jeziora po leszcze i duże leszcze. Zimą ostrożnego leszcza bardziej interesuje spokojny sprzęt, wędka leżąca na lodzie. Ale bliżej wiosny może nie być już wabione przez ciasto i owsiankę - zwykłe zimowe przynęty. W marcu daj leszczowi czerwonego robaka, a on nie odmówi bloodwormowi. W tym momencie i razem z draniem, możesz zacząć grę z jigiem. Pamiętaj jednak, że intensywna gra hazardowa, którą preferujesz podczas łowienia okonia, może tutaj nie działać. Drań (leszcz) uwielbia spokojne, delikatne wibracje, kiwnięcia wędką. Jest bardzo nieśmiały i woli zassać haczyk z przynętą w momencie, gdy zamarznie. Aby złapać świder zimą, radzę zawiązać białe średniej wielkości jigi.

Wielu hodowców ciągle udaje się w to samo miejsce, karmiąc je karmnikiem, który po wyjściu można pozostawić na dnie zbiornika. Jeśli ciągle łowisz ryby, możesz umieścić i zostawić 8-10 donoków na lodzie. Drewniany bęben na deskę, na którym nawijamy 20-25 metrów żyłki (nie można nawinąć, ale mocną nylonową nić), umieszcza się w plastikowej torbie i pozostawia obok otworu, posypany śniegiem i oznaczający pewien punkt orientacyjny - gałązka lub patyk utknięty w śniegu. Z leżącego na dnie ciężarka wypływa pierwsza smycz z haczykiem nr 7-8 na miętusa, sandacza, leszcza i innych ryb. Zawieś smycz z koszulką i żywą przynętą na szczupaku metr wyżej od dna. To najprostsza opcja osła.

Po przybyciu na miejsce wywiercisz otwór obok gałązki i patyka, na końcu którego przymocowany jest wygięty drut, przylegający do nici twojego osła. Zdejmij złowioną rybę, zmień przynętę i przejdź do innej dziury. Prosta technologia połowu, ale daje świetny połów. Po sprawdzeniu kilkunastu dziur w wiadrze, leszcz, miętus, duże okonie i zawsze kilka szczupaków, które są kuszone przez twoją żywą przynętę, drgają, poruszając ogonami. Widok takiej martwej natury wzbudza emocje i prawdziwą zazdrość wędkarską wśród mniej szczęśliwych wędkarzy, którzy spotykają Cię na przystanku autobusowym lub kolejowym. Z dumnym wyglądem i wysoko uniesioną głową pojawiasz się w pobliżu swojego domu. Ahanya i entuzjazm sąsiadów już się nie liczą.

Najważniejsze jest to, jak witają cię w domu. Plusk dłoni i burza pochwał, jako żywiciel rodziny lub przeciwnie, sposób, w jaki zwykle mnie spotykają: „Cóż, czy nie jesteś zmęczony wędrowaniem po wodzie? Biedna rybka, ona nie ma spokoju od Ciebie! Dosłownie jak w komedii o Shuriku, który płacząc powiedział: „Przepraszam za ptaka”.

A jednak, widzisz, miło jest usłyszeć pochwałę sąsiada mieszkającego w mieszkaniu naprzeciwko: „Dobra robota! Masz pyszną rybę…”.