Callisia Wdzięczna I Inne Kalisiy Rosnące W Domu

2024 Autor: Sebastian Paterson | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:53

Callisia wdzięczna - piękna różnorodna ampeliczna roślina do mieszkań i lokali

Według horoskopu do roślin znaku zodiaku Bliźnięta (21 maja - 21 czerwca) należą szparagi (pierzaste, gęsto kwiatowe, szparagi), paprocie (sercowate, garbate blehnum, uszny mnogoryadnik), pierzaste palmy (daktyle kanaryjskie i robelena), Kokaina Veddelena), traebrina purpurea reticulum, czubata chlorophytum i bluszcz, cyanotis chyuan i kalisia wdzięczna.

Callisia należą do rodzaju (Callisia) z rodziny Commelinaceae, składającej się z 40 rodzajów i około 600 gatunków, głównie roślin zielnych. Sama nazwa rodzaju Callisia pochodzi od greckich słów „kalos” - „piękny” i „lis” - „lilia”.

Obejmuje 12 gatunków pochodzących z tropikalnych regionów Ameryki Południowej i Środkowej oraz Antyli. Są to wieloletnie rośliny zielne o wyprostowanych, wyprostowanych lub pełzających łodygach. W kalisii kwiaty są typowe dla roślin z całej określonej rodziny: wszystkie 6 pręcików w kwiatku nie jest takich samych: trzy pręciki naprzeciw płatków są dłuższe niż trzy inne, pręciki są nagie.

Spośród rodzajów kalizji trzy są najbardziej popularne w kulturze pokojowej - wdzięczna (lub elegancka) (C. elegans), pachnąca (C. fragrans) i Tehuantepec (C. tehuanteresana). Pierwszy gatunek pochodzi z Meksyku.

W miejscach naturalnego wzrostu na otwartym polu Callisia wdzięczna jest szeroko stosowana jako roślina okrywowa. W uprawie indoor wykorzystuje się jej niezwykłe właściwości ampelous. Reprezentuje roślinę z pełzającymi, unoszącymi się łodygami. Ma liście naprzemiennie jajowate lub wydłużono-jajowate (5-7 cm długości, 2,5-3 cm szerokości) z osłonkami rurkowymi, z ostro zakończonym końcem.

Z góry są ciemnozielone, jakby aksamitne, z wąskimi podłużnymi srebrzystobiałymi paskami wzdłuż żył, od dołu - fioletowe lub fioletowo-zielone. Z boku wydaje się, że cała roślina pokryta jest krótkim aksamitem. Callisia ma wdzięczne, skromne białe kwiaty w siedzących parach loków na wierzchołkach pędów (wolne działki i trzy płatki).

Pachnący kalis jest nieco większy niż poprzednie gatunki. Zdaniem naukowców nie jest to nawet typowe dla roślin z rodzaju Callisia. Charakteryzuje się dwoma typami pędów: pierwszy jest wyprostowany, mięsisty, o wysokości 70-80 cm z normalnie rozwiniętymi liśćmi, drugi - od pierwszego rozciąga się poziomo z liśćmi słabo rozwiniętymi, z długimi rurkowatymi pochewkami dopasowanymi do pędu, z rzęskami wzdłuż krawędzi.

Ona i liście na wyprostowanych pędach są większe (20-30 cm długości, 5-6 cm szerokości), podłużne, lancetowate, mięsiste, z osłonkami zakończonymi rzęskami wzdłuż krawędzi. Szczególnie godne uwagi są jego pachnące kwiaty. Małe (do 1 cm średnicy) z białawymi półprzezroczystymi działkami i białymi płatkami, znajdują się w gęstych pęczkach i są zebrane w kwiatostany wiechowate.

Ich aromat przypomina zapach hiacyntów. Bardzo popularna jest ogrodowa forma pachnącej kalizji Melnickoff, w której na liście rzucane są białe lub jasnożółte paski o różnej szerokości. W medycynie ludowej pachnące kalisie nazywane są również „złotymi wąsami” (nieco rzadziej - „domowym żeń-szeniem”, „dalekowschodnimi wąsami”, „włosami wenus”, „żywymi włosami” lub „kukurydzą”), aktywnie wykorzystując je jako biostymulator.

Callisia tehuantepec jest bardzo podobna do poprzedniego gatunku, różni się od niej brakiem srebrzystych pasków na liściach, a także jasnoróżowym kolorem kwiatów.

W okresie wiosenno-letnim w pomieszczeniu wybiera się dla niej koniecznie ciepłe miejsce, podczas gdy jest obficie podlewane, zapobiegając stagnacji wody w studzience, a co dwa tygodnie są karmione słabym roztworem złożonego nawozu.

Biorąc pod uwagę, że kalis jest mieszkańcem wilgotnych tropików, zaleca się spryskiwanie go wodą o temperaturze pokojowej lub nieco cieplejszej tak często, jak to możliwe. Należy również pamiętać, że charakterystyczną cechą kalizji jest niechęć do bezpośredniego światła słonecznego, chociaż do normalnego wzrostu w aktywnym okresie wegetacyjnym potrzebuje 8-10 godzin światła dziennego i wysokiej wilgotności (najlepiej co najmniej 70-75%).

Dla korzystnego rozwoju obsługiwane są pędy kalizji. Z powyższego jasno wynika, że roślina ta wymaga od hodowcy poważnej uwagi. Doświadczeni hodowcy kwiatów uważają: jeśli nie można stale monitorować wilgotności i temperatury powietrza podczas uprawy kalizji, lepiej jest uprawiać bezpretensjonalną Tradescantię, z którą, nawiasem mówiąc, jest w pewnym związku.

Ponadto w warunkach hodowli pokojowej (ze względu na słabe oświetlenie i niską wilgotność powietrza) kalis przechodzi okres wymuszonego spoczynku, który przez dość długi czas - od października do lutego - jest znacznie słabszy i nie jest karmiony nawozami. W takim przypadku należy zapewnić optymalną temperaturę 16 … 18 ° C, ale nie niższą niż 14 ° C.

Profesjonalni kwiaciarnie zalecają przesadzanie kalizji za rok lub dwa, pamiętaj, aby wybrać płytkie i szersze doniczki. Wyjaśniają to faktem, że system korzeniowy roślin jest raczej słaby, chociaż może szybko rosnąć. Przy każdym kolejnym przeszczepie wymagany jest nieco szerszy pojemnik niż poprzedni, aby nie ograniczać systemu korzeniowego, który będzie rósł dalej wzdłuż górnych warstw gleby. Jako podłoże stosuje się mieszaninę darni i gleby liściastej, piasku (w stosunku 1: 2: 1).

Za główną metodę rozmnażania kalizji uważa się ukorzenienie sadzonek pobranych z górnej części pędów. Kawałki te można umieścić w wodzie, która osiadła z chloru (korzenie pojawiają się nie wcześniej niż 8-10 dni) lub posadzić w glebie, po ustawieniu tam mikro szklarni do normalnego napowietrzania (zamknij ją na górze dużą plastikową torbą).

Przy tych opcjach hodowlanych wskazane jest okresowe spryskiwanie sadzonek. Czasami uciekają się do rozmnażania poprzez ukorzenienie pędów bocznych, bez oddzielania ich od rośliny matecznej, a nieco rzadziej - dzieląc krzew lub nasiona. Niektórym hodowcom udaje się ukorzenić na lekkim podłożu (torf i piasek w równych proporcjach). Optymalna temperatura ukorzeniania wynosi 20-24 ° C.

Callisia rośnie bardzo szybko, dlatego eksperci radzą każdej wiosny przeprowadzać lekkie przycinanie lub okresowo odmładzać ją sadzonkami. Callisia dość bezboleśnie znosi takie przycinanie, dlatego w razie potrzeby i przy odrobinie wyobraźni można jej nadać dowolny kształt. Aby kalizja na powierzchni doniczki nabrała większego blasku, szczególnie jeśli rośnie w dużym pojemniku, natychmiast sadzi się tam kilka sadzonek.

Spośród szkodników kalisii możliwe są mszyce, przędziorków i wciornastków. Opis środków zwalczania tych szkodników jest taki sam jak w przypadku innych roślin domowych, pisałem o tym więcej niż raz w poprzednich artykułach o roślinach horoskopowych.

Choroby kallizji mają zwykle charakter fizjologiczny; pojawiają się z reguły z powodu nieprzestrzegania systemu nawadniania. Tak więc przy nadmiernym podlewaniu możliwe jest gnicie korzeni i łodyg, któremu natychmiast towarzyszy aktywny rozwój saprofitycznej mikroflory grzybowej w glebie. Callisia początkowo zareaguje na niską wilgotność powietrza niewielką zmianą koloru końcówek liści - nabierają brązowego koloru, ale przy tak długim trybie pojedyncze pędy mogą umrzeć.

Jeśli zastanawiasz się, gdzie umieścić różnobarwną czarodziejską kalizję, powiem ci: będzie się czuła szczególnie dobrze i świetnie będzie wyglądać jako ampeliczna roślina w wiszących doniczkach umieszczonych w pobliżu okna na ścianie lub w szafie.