Budowa ścieżek W Kraju - 2

2024 Autor: Sebastian Paterson | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:53

ZBUDUJ SIEBIE TOR …

Jakie ścieżki i ścieżki ułatwią życie na wsi

Część 1 - planowanie ścieżek ogrodowych, ścieżek piaskowych i betonowych

Ścieżki stropowe

Tory z płyt betonowych są bardzo mocne i trwałe. Ten sam piasek służy jako podstawa takiej ścieżki. Płyty można układać w ciągłym rzędzie lub w odstępach 4-6 cm Płyty, w razie potrzeby, można bez trudu wykonać bezpośrednio w kraju. W tym celu konieczne jest wykonanie składanych drewnianych lub metalowych form dla kilku płyt naraz. Płyty można wykonać bezpośrednio na ziemi, po wcześniejszym przygotowaniu miejsca.

W tym celu należy usunąć szatę roślinną, ubić glebę i wypełnić ją przesianym piaskiem w warstwie 1 cm, po czym formy układa się na piasku i wypełnia masą betonową. Możesz ponownie wykonać trwalsze płyty, wzmacniając je metalową siatką i zbrojeniem. Po stwardnieniu masy betonowej można zdemontować formę i umieścić ją w innym miejscu, aby wykonać kolejne płyty.

Najczęściej do budowy dróg i ścieżek wykorzystuje się płyty o wymiarach 50x50 cm, choć trzeba przyznać, że ścieżki wykonane z płyt różnej wielkości wyglądają znacznie ciekawiej i elegancko. W tym celu możliwe jest wykonanie płyt o wymiarach 20x40, 40x40, 40x60, 40x80. Ponadto można użyć zarówno gładkich desek, jak i wzorów (patrz rys. 4).

Innym wariantem formy do wykonywania płyt jest użycie zwykłej obręczy z dowolnej drewnianej beczki. Obręcz może mieć dowolny kształt (patrz rys. 5), również imitujący kamień naturalny. Ten kształt można zmieniać w nieskończoność, uzyskując tor o dowolnej konfiguracji. Wykonując płyty, wielokolorowe elementy płytek, szkło dekoracyjne, kamyczki figurowe, kawałki granitu i marmuru, w ich przednią część można wcisnąć fragmenty wyrobów mozaikowych.

Po przygotowaniu podłoża pod tor (usunąć ziemię, ubić), na dnie układa się gruboziarnisty żwir, wyrównuje i ubija. Na wierzchu układa się drobny żwir warstwą co najmniej 6 cm, która jest również wyrównana i zagęszczona. Na żwir układa się warstwę około 5 cm „chudego” betonu (1 część cementu i 6 części piasku) o plastycznej konsystencji.

Płyty układa się na betonie, aby szczeliny między nimi były minimalne. Aby uzyskać wymaganą równość, płyty układa się wzdłuż rozciągniętego sznurka, który służy do sprawdzenia prawidłowego ułożenia. Konieczne jest również użycie poziomu, aby nadać ścieżce niezbędne nachylenie, aby zapobiec tworzeniu się na niej kałuż. Każdą płytę należy dobić młotkiem tak, aby całą swoją powierzchnią przylegała do podłoża. Należy to jednak zrobić tylko za pośrednictwem tablicy. Szczeliny między płytami wypełnia się zaprawą cementową.

Jeśli ma korzystać ze ścieżki niezbyt intensywnie, to zamiast kamiennej podstawy można zastosować piaszczystą. Oznacza to, że połóż płyty na piaszczystej podstawie. Jeśli jakakolwiek płyta przesunie się podczas pracy, można ją unieść, dodać piasek i nałożyć.

Oprócz torów z płyt betonowych można budować tory z betonu insitu. Są praktyczne i trwałe. Zaleca się układanie ich w krzywoliniowy kontur lub dwutorową konstrukcję dla toru samochodowego. Głębokość podbudowy chodnika wynosi 8-10 cm, droga 40-50 cm (patrz rys. 6).

Po zaznaczeniu wzdłuż krawędzi wykopanego rowu układa się szalunek drewniany tak, aby jego górna krawędź wystawała z ziemi o 3-6 cm, a następnie podstawa w szalunku jest wyrównana, ubijana, obficie zwilżona wodą i zalana beton o stosunku cementu, piasku i żwiru 1: 1,6: 3. Głębokość układania można znacznie zmniejszyć, jeśli w betonowy monolit zostanie wcześniej wstawione metalowe zbrojenie: stare rury, różne profile stalowe, paski, pręty, gwoździe … Gdy wilgoć wyparuje z powierzchni betonu, można nałożyć wzór, zwykle imitujące płytki lub kamień naturalny o nieregularnym kształcie. Ciekawy wzór - koła, faliste linie - można wykonać z nadruków np. Puszki lub kawałków falistego asbofanu. Szorstką powierzchnię można uzyskać zwykłym pędzlem.

Kamienne ścieżki

Oprócz ścieżek betonowych często buduje się ścieżki kamienne. Są dwojakiego rodzaju:

Ścieżka z kamienia naturalnego. Na ścieżkę wykonaną z takiego materiału potrzebne są małe kamienie o mniej lub bardziej regularnym kształcie. Duże kamienie należy rozłupać, ponieważ trudno je przesuwać. Aby przygotować podstawę, musisz usunąć ziemię, ale nie musisz jej ubijać. Duże kamienie są ułożone na krawędziach, a małe na środku. W takim przypadku szczeliny między nimi są wypełnione tak szczelnie, jak to możliwe. Kamienie należy wyregulować tak, aby znajdowały się jak najbliżej siebie. Każdy kamień należy wbić w ziemię ciężkim ubijakiem, a pozostałe szczeliny między nimi zasypać żwirem, piaskiem lub zaprawą betonową.

Ścieżka z wykorzystaniem kostki brukowej, gruzu lub kamienia ciosanego płasko. Takie ścieżki (patrz rys. 7) są ułożone na piaszczystym podłożu. Wypełnione są zaprawą betonową do poziomu górnej powierzchni kamieni lub nieco wyżej (dla lepszego odprowadzania wody z chodnika). Poprzez dobór kamieni o różnej wielkości i różnorodne wzajemne układanie można uzyskać ich mozaikowy układ, uzyskując tym samym wspaniały efekt dekoracyjny i artystyczny (patrz ryc.

Ścieżki z wypalonej czerwonej cegły są bardzo piękne, dość mocne (patrz ryc. 9). W tym celu najbardziej odpowiednia jest cegła odporna na wilgoć. Cegły można układać na płasko i na krawędzi (patrz rys. 10 i 11). Jako podstawę, gruboziarnisty piasek wylewa się warstwą 10-15 cm i wyrównuje tak, aby na środku utworzyło się wybrzuszenie, następnie zwilża się wodą i układa cegły według wcześniej wybranego schematu.

Wzdłuż krawędzi ścieżki, aby utworzyć krawężnik, cegły układane są na krawędzi. Ceglane pokrycie, ułożone na piasku, jest starannie ubijane drewnianym klockiem i obficie zalewane wodą przed rozpoczęciem pracy. Na mocno obciążonych ścieżkach, takich jak przejeżdżające pojazdy, wszystkie cegły należy układać na krawędzi.

Ścieżka może być zbudowana z żużla, tłucznia, pęknięcia cegły. Aby to zrobić, duże pęknięcie żużla, żwiru lub cegły z warstwą 10-12 cm wylewa się na ubite dno rowu, a następnie wylewa się wodą i ponownie ubija. Z góry drobny żużel wlewa się do warstwy 4-5 cm i ponownie ubija, wlewając wodę. Jeśli to możliwe, podłoże pokryte jest oleistą gliną warstwą 1-2 centymetrów i pokryte drobnym żwirem lub żużlem z warstwą 2-3 centymetrów z ubijaniem.

Na koniec proponuję bardzo nietypową ścieżkę, którą zdarzyło mi się zobaczyć w Estonii. To ścieżka ogrodowa wykonana ze starych opon samochodowych. Myślę, że każdy mieszkaniec lata może zrobić taką ścieżkę, ponieważ materiał (opony samochodowe) leży wszędzie.

Tak więc opona jest cięta z boków, tak że pozostaje tylko „bieżnia” (czyli wzorzysty bieżnik). Aby ułatwić wyprostowanie bieżnika, wzdłuż krawędzi wykonuje się nacięcia co 20-25 cm Głębokość nacięć to około 2/3 grubości kordu. To wszystko. Pozostaje tylko nieznacznie pogłębić ścieżkę w ziemię. Taki tor możesz obsługiwać o każdej porze, przy każdej pogodzie.

W ostatnich latach w dworkach i osadach chałupniczych coraz częściej pojawiają się ścieżki ogrodowe wykonane z tzw. „Płyt chodnikowych” (patrz ryc. 12). Materiał ten składa się z trzech głównych składników: piasku, polimeru i pigmentu kolorowego. Nie jest to cement, ale polimer używany jako element spajający. Płyty chodnikowe charakteryzują się dużą wytrzymałością, wodoodpornością, kwasoodpornością, a szczególnie mrozoodpornością (wytrzymują temperatury do -70oС). Płytka ma wystarczającą plastyczność, dzięki czemu nie pęka, nie pęka, co skutkuje bardzo niewielkim odpadem podczas transportu, montażu i eksploatacji. Jednak ten materiał ma bardzo dużą cenę, więc nie jest dostępny dla prostego letniego ogrodnika. Szczególnie dla emeryta. Dowiedz się więcej o budowie ścieżek z kolorowych tablic

Jeśli sparafrazujemy dobrze znany aforyzm, to możemy wywnioskować: ilu letnich mieszkańców - tyle opcji ścieżek ogrodowych. Najważniejsze tutaj jest niezawodność i łatwość obsługi. A to, z czego są zrobione, jest sprawą drugorzędną.