Jak Zaplanować Działkę Na Zboczu: Tarasy

2024 Autor: Sebastian Paterson | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:53

Tarasy na zboczach

Według projektantów ogrodów, jeśli zbocza stoku mają nachylenie mniejsze niż 30 cm na 1 m, to nie potrzebują specjalnych wzmocnień, a dla ich stabilności wystarczająca jest wytrzymałość darni i systemu korzeniowego krzewów. Oczywiście wszystko to jest prawdą, pod warunkiem, że łóżka warzywne cię nie interesują. Jednocześnie należy podjąć specjalne środki, aby naprawić bardziej strome zbocza.

Chyba jedynym słusznym rozwiązaniem w tym przypadku jest zorganizowanie na działce szeregu tarasów ze słoniem, bo współczesna architektura krajobrazu nie wymyśliła jeszcze bardziej praktycznego i niezawodnego sposobu na takie warunki.

Budując tarasy lepiej zacząć od najbardziej wyrównanego obszaru. Pożądane jest oczywiście na nim i zaaranżowanie domu jako najważniejszej konstrukcji. Dom powinien stać dokładnie na naturalnym, solidnym miejscu, aby później nie było ruchu i naprawdę mógł stać przez wiele dziesięcioleci. Dlatego miejsce na dom jest określane podczas wstępnej inspekcji terenu i to z niego zaczynają się formować tarasy, które znajdują się jeden po drugim.

× Poradnik ogrodnika Szkółki roślinne Sklepy z towarami do domków letniskowych Pracownie projektowania krajobrazu

Wszystkie kolejne tarasy (a może być 3-4-5 i więcej) będą odgrodzone od pierwszego i od siebie specjalnie stworzonymi murami oporowymi, których wysokość i kształt będzie zależała od konkretnych warunków i osobistych preferencji. Klasyczną opcję rozważa się, gdy wysokość ścian oporowych nie przekracza pół metra, ale w moim ogrodzie wysokość poszczególnych ścian dochodzi do metra lub więcej (w przeciwnym razie nie byłoby możliwe umieszczenie na miejscu wysokich jabłoni).

Zasadniczo wybór liczby tarasów i różnicy wysokości między nimi zależy oczywiście od osobistych pragnień. Jedyne do zapamiętania: bardzo mała liczba tarasów i duża różnica wysokości między nimi sprawia, że Twoja witryna jest mniej interesująca z estetycznego punktu widzenia, ponadto jest trudna do zrealizowania w praktyce. Wręcz przeciwnie, zbyt wiele tarasów nie będzie już urozmaicać przestrzeni Twojego ogrodu, a jedynie ją szlifować. Więc tutaj, podobnie jak gdzie indziej, lepiej wybrać „złoty środek”.

Granice tarasów

Tarasy można ograniczać na różne sposoby: za pomocą płotów (z reguły można w ten sposób ozdobić bardzo niskie ściany - nie wyżej niż 30-40 cm; częściej są niższe), mury kapitalne (np., sztuczny beton lub cegła - ich wysokość może sięgać nawet 1 metra lub więcej) lub ściany ozdobne wykonane z kamienia naturalnego w murze suchym (zwykle ich wysokość nie przekracza 60-80 cm).

Same mury oporowe mogą być wykonane z różnych materiałów: drewna, betonu, cegły, głazów, tłucznia.

Tarasy wiklinowe

Aby stworzyć płoty z wikliny, musisz wbić w ziemię słupki o długości 60 cm o połowę, pozostawiając między nimi taką samą odległość, a następnie splatać je długimi gałązkami wierzby. Im bardziej strome zbocze, tym bliżej siebie trzeba postawić ogrodzenia (1-3 m). Jeśli między nimi posadzisz również krzewy karłowate lub trawy okrywowe, glebę można uznać za bezpiecznie zamocowaną. Okrągłe dekoracyjne ściany z wikliny wyglądają bardziej efektownie.

Kapitalne mury

Powszechne są mocne betonowe ściany oporowe lub ceglane ściany. Aby dodać dekoracyjności, przednia powierzchnia pierwszego jest ozdobiona kamieniem lub innymi improwizowanymi materiałami (oczywiście, jeśli masz siłę i czas), cegła wygląda dobrze bez dekoracji. Z zastrzeżeniem wszystkich wymagań projektowych, betonowe ściany oporowe są w stanie wytrzymać bardzo duże obciążenia i mogą mieć wysokość do 1 m, aw niektórych przypadkach nawet więcej. Ceglane ściany nie są tak niezawodne, a ich wysokość zwykle nie przekracza 50-60 cm.

Ściany wykonane z kamienia naturalnego lub „suche ściany”

Ściany wykonane z kamieni naturalnych, ułożone jeden na drugim bez środka wiążącego, były używane od tysięcy lat w różnych częściach naszej ziemi do zagospodarowania terenów górzystych. Siła tego typu ściany, zwanej suchą ścianą, zależy od staranności wykonania muru, a także od ciężaru samych kamieni. Dzięki suchej ścianie z idealnym położeniem możesz podeprzeć półkę skośną o wysokości do jednego metra!

Materiał do budowy suchych ścian jest tak różnorodny, jak sama natura. Kamień warstwowy, taki jak łupek, piaskowiec lub wapień płytkowy, który jest łatwy w obróbce, ale także zużywa się szybciej niż granit, gnejs lub porfir i dlatego nadaje się tylko do niskich tarasów. Wysokie ściany lepiej budować z najsilniejszego granitu.

Jeśli mur jest luźny (jasne jest, że nie wszędzie jest to odpowiednie), możesz zostawić w nim małe nisze i posadzić je roślinami okrywowymi. Jeśli masz szczęście, a ściana jest wystarczająco mocna, a rośliny się zakorzenią, możesz uzyskać bardzo spektakularną strukturę w sukience wielu roślin alpejskich. To prawda, że aby rośliny dobrze się czuły, musisz ustawić ścianę oporową na południe. Umieszczone na zalanych słońcem kamieniach, a raczej posadzone w „kieszeniach” między nimi, „Alpejczycy” szybko „pełzną”, tworząc na ścianie wielobarwne poduszki.

O przyszłych nasadzeniach trzeba myśleć nawet podczas budowy samej ściany nośnej. Duże szczeliny między kamieniami natychmiast wypełniają się piaszczysto-gliniastą glebą i sadzi się w niej rośliny zdolne do przetrwania w takich warunkach.

× Tablica ogłoszeń Kocięta na sprzedaż Szczeniaki na sprzedaż Konie na sprzedaż

Jak połączyć ze sobą tarasy

Oczywiście wszystkie tarasy będą musiały być połączone ścieżkami ze stopniami lub nawet prawdziwymi klatkami schodowymi, których głównym zadaniem będzie zapewnienie przejścia z jednego tarasu na drugi. W takim przypadku pożądane jest, aby wygląd schodów (stopni) odpowiadał stylowi ścian oporowych. Oznacza to, że jeśli ściany oporowe są wykonane metodą suchego muru, stopnie powinny być również wykonane z muru. Do murów oporowych z cegły nadają się surowe ceglane drabiny itp.

Jeśli chodzi o kroki, za optymalną uważa się nieparzystą liczbę kroków - jeden, trzy, w skrajnych przypadkach pięć. Jednocześnie, jeśli to możliwe, lepiej nie przeciążać terytorium krokami, ale ograniczyć się do ich minimum (czyli naprawdę niezbędnej) liczby. Stopnie powinny być tak dobrane, aby było wygodne i bezpieczne.

Oczywiście nie jest źle, gdy schody (lub stopnie) są uzupełnione w odpowiednich miejscach nasadzeniami różnych roślin, ewentualnie pojemników z kwiatami. Wtedy stanie się prawdziwą ozdobą ogrodu.

Najważniejsze jest jednak to, że w dowolnej wersji schody muszą być bezpieczne (w szczególności antypoślizgowe) i dostępne o każdej porze roku. Dlatego w naszych warunkach Uralu wykończenie kroków polerowanymi płytami z marmuru lub granitu, jak to czasami pokazuje telewizja lub spektakularne magazyny krajobrazu, jest mało rozsądne. I to nie tyle cena, co fakt, że takie stopy są niebezpieczne w okresie jesienno-zimowo-wiosennym.

Konieczne jest prawidłowe określenie wymiarów i proporcji zarówno poszczególnych stopni, jak i całej klatki schodowej. Obowiązuje tu jedna podstawowa zasada: wysokość podwójnego stopnia plus jego szerokość powinna być równa długości ludzkiego kroku, która wynosi około 64 cm Nie zapominaj, że podczas wspinaczki normalna długość kroku jest krótsza. Kroki odpowiadające temu obliczeniu są najwygodniejsze.

Przyjmuje się, że optymalna wysokość poszczególnych stopni mieści się w granicach 12-15 cm (oczywiście wszystkie stopnie schodów muszą mieć tę samą wysokość). Wówczas np. Taka opcja jest możliwa: (2 x 12) +40 = 64 cm lub (2 x 15) + 34 = 64 cm Jeśli nie ma wystarczającej ilości miejsca, to schodki należy wykonać bardziej stromymi przykład, (2 x 17) +30 = 64 cm Okazuje się, że reguła jest taka: im bardziej strome wzniesienie, tym węższe kroki i odwrotnie.

A co z płotem?

Szczerze mówiąc, jest to kwestia sporna. Oczywiste jest, że przyjemniej jest szczelnie zamknąć swój dobytek ogrodzeniem, tworząc własne osobiste mini-królestwo, niedostępne dla wścibskich oczu. Ale jeśli miejsce jest położone na zboczu, jest jedno „ale”. Jak wiesz, zimne powietrze, podobnie jak woda, ma tendencję do nizin. Jeśli postawisz tam solidne ogrodzenie, zimne powietrze zatrzyma się, a gleba i rośliny w dolnej części zbocza będą bardziej narażone na mróz. Dlatego musisz albo zainstalować przepuszczalne ogrodzenie, które nie koliduje z ruchem zimnego powietrza, albo, jeśli ogrodzenie jest solidne, nie będziesz musiał sadzić roślin w niskiej części zbocza w pobliżu takiego ogrodzenia, które są szczególnie wrażliwy na mróz.

Jest jeszcze jeden niuans. Wiatr na stokach jest zawsze silniejszy, a szkody od niego zawsze są bardziej znaczące. Jeśli na drodze wiatru napotkamy solidne ogrodzenie, powoduje to gwałtowny wzrost przepływu powietrza i jego spadek prawie bezpośrednio za ogrodzeniem. Rezultatem są spadające w dół wybuchy niszczycielskiej siły. Nie da się zatrzymać takiego wiatru, ale jego energia może zostać rozproszona, w szczególności przepuszczalny płot może ugasić prędkość wiatru. Dlatego solidne ogrodzenia nie powinny być wykonywane w obszarach o nachyleniu.

Tworzenie żyznej warstwy na tarasach

Oczywiste jest, że utworzenie szeregu tarasów na zboczu będzie wymagało znacznej ilości luźnej gleby, której na naszych stokach Uralu brakuje. Oczywiście można po prostu sprowadzić niezbędną do tego ziemię. Ale z jednej strony, czy przyniesiesz dużo i ile to zaowocuje? Z drugiej strony wszyscy wiedzą, że z lądem przybywają zwykle całe hordy szkodników i patogenów.

Dlatego w rzeczywistości jest tylko jedno wyjście - uzyskać warstwę humusu z powodu ogromnej masy resztek roślinnych zmieszanych z ograniczoną ilością obornika i wapna. Absolutnie wszystko może być wykorzystane jako resztki roślinne - pokruszona kora, trociny, cienkie gałęzie krzewów, zużyte miotły, słoma, ścinki trawy, ściółka i odpady kuchenne.

Oczywiście, jeśli przypomnisz sobie klasyczne traktaty, na przykład o uprawie warzyw, to wszystkie takie odpady zaleca się najpierw kompostować. To prawda, że proces ten nie jest całkowicie szybki, nawet biorąc pod uwagę użycie akceleratorów kompostowania. I trudno to wszystko zorganizować od razu i szybko, kiedy chce się coś zasadzić, nawet w pierwszym roku. Żniwa, ponieważ z jakiegoś powodu zawsze chcesz je mieć od razu. Dlatego opcja kompostowania na początku rozwoju witryny jest całkowicie niedopuszczalna.

Lepiej po rozbiciu na tarasy, bezpośrednio na skalistym gruncie lub darni (gdzie to będzie!) Zarysować i jakoś zamknąć przyszłe grzbiety, przykryć je warstwą gałęzi i mioteł. Następnie umieść tam słomę i trawę, następnie warstwę obornika i trocin, przykryj wszystko solidną warstwą wapna i liści, jeśli to możliwe, rozlej to przyspieszaczem kompostowania (na przykład „Shining-3”), a następnie wylej to mała, dosłownie dwucentymetrowa warstwa piasku, którą mamy na takich terenach, nazywana jest glebą. Wygodne jest ściółkowanie redlin kruszoną korą lub trocinami bezpośrednio po posadzeniu.

Oczywiście takie grzbiety, podczas gdy prawdziwe mury oporowe nie zostały jeszcze wykonane, będą musiały być ogrodzone, w przeciwnym razie szybko wyschną. W tym celu można wykorzystać różnorodne dostępne materiały, przede wszystkim folię i kamienie, które można znaleźć na skalistym zboczu. Ze względu na stałą wilgotność wewnątrz tych prowizorycznych grzbietów, a także procesy gnicia wewnątrz nich, od samego początku będą powstawały całkiem dobre warunki do wzrostu roślin.

W rezultacie przez pierwsze dwa lata nie pozostaniesz bez plonu. Równolegle konieczne będzie prowadzenie systematycznych prac przy budowie ścian oporowych i drabin łączących je stopniami zgodnie z założonym planem. A po kilku latach szczęście w końcu zwróci się ku Tobie i będziesz mógł z dumą podziwiać zupełnie niedostępne wcześniej stok, pokryty efektownymi tarasami i obsadzony różnymi kulturami.

Przeczytaj także:

Zalety i wady wykresów nachylenia