Rodzaje Pelargonii, Rosnące Pelargonie Na Parapecie, Balkonie Iw Ogrodzie (część 1)

2024 Autor: Sebastian Paterson | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:53

Pelargonium - „nos żurawia”

Prawdziwe

pelargonie rosną wyłącznie w ogrodach, na łąkach i polanach, na skraju lasu. Są często nazywane „szkarłatnymi kwiatami” ze względu na ich jasne, pełne wdzięku kwiaty. Jeśli przywieziesz i zasadzisz do ogrodu łąki, bagna, himalajskie i inne dzikie gatunki pelargonii, będą one wspaniale ozdobić ogród, wypełniając przerwę w kwitnieniu bylin od późnych tulipanów po irysy i piwonie.

Pod koniec kwitnienia łodygi kwiatowe z nasionami są odcinane, umieszczane na ziemi, na której pelargonie jeszcze nie rosną, a przycięte krzewy ponownie stają się zwarte i będą ozdabiać ogród do zimy. Jesienią ich liście są pomalowane na czerwono. Istnieją również pelargonie ogrodowe odmianowe, bardzo eleganckie, z rzeźbionymi liśćmi i kulistym krzewem, kwitnące przez długi czas. Ale o nich potrzebna jest osobna historia.

"Pelargonia"- tak w dawnych czasach w Rosji nazywali najbardziej zwyczajnym geranium, kwitnącym szkarłatem na prawie każdym parapecie. Nazwę

„nos żurawia”, czyli

żuraw „przykleił się” do rośliny ze względu na kształt kolumny kwiatowej, która po zapyleniu rośnie i upodabnia się do dzioba żurawia. Nawet starożytni Grecy zauważyli to podobieństwo i nazwali roślinę pelargos, co tłumaczy się jako „żuraw”.

Botanicy na całym świecie znają ją jako

Pelargonium lub

Pelargonium z rodziny Geranium. Ta bezpretensjonalna i pięknie kwitnąca roślina jest powszechnie znana, pochodzi z RPA.

Rodzaj Pelargonium jest najbardziej rozległym z rodziny, obejmującym około 250 gatunków.

W XIX wieku najczęściej występującym mieszkańcem parapetów w biednych domach była geranium-pelargonia. W powieści I. A. Goncharova „Oblomov” można znaleźć opis prowincjonalnego życia cichej strony Wyborga: „… muślinowa kurtyna przesunie się, a urzędnik wyjrzy zza hentai …”. To „bzdury” i muślinowa kurtyna na długo staną się symbolem „filistyńskiego” Petersburga. W latach dwudziestych ubiegłego wieku poeta N. A. Agnivtsev wspominał:

W rzeczywistości pelargonia nie jest gorsza niż inne rośliny domowe i nie ma w niej nic burżuazyjnego, podobnie jak w osławionym figowcu, nie ma nic. Odkąd te i inne kwiaty w pomieszczeniach w XVIII wieku były w stanie osiedlić się w domach zbudowanych z większymi oknami niż w dawnych czasach, rozjaśniły długie, chłodne miesiące w północnych regionach swoimi zielonymi liśćmi i jasnymi lub skromnymi kwiatami. Inna sprawa, że na początku ubiegłego wieku załamał się odwieczny sposób życia, a komfort mieszkania nie był częścią zadania - „… na ziemię, a potem…”. Niemniej jednak pelargonia przetrwała i nadal cieszy nas ognistymi czerwonymi, białymi, różowymi, pomarańczowymi, fioletowymi czapeczkami dużych kwiatów na silnych krzewach.

Rodzaje i odmiany pelargonii

Już w XIX wieku powstało ponad 1000 odmian różnych pelargonii. Aby pokierować ogrodnikami w tej obfitości, konieczna była klasyfikacja gatunków, odmian i form. Pod koniec XIX wieku rosyjski botanik N. A. Gartvis zaproponował podział pelargonii, w zależności od ich pochodzenia, właściwości biologicznych i dekoracyjnych, na pięć grup:

strefowe, wielkokwiatowe, bluszczowe, pachnące, soczyste.

W ciągu stuleci hodowli powstało wiele doskonałych odmian na każdy gust, w tym miniaturowe i karłowate.

Grupa

klas Irene ma półpełne kwiaty; grupa

Deacon - mała frotte. W odmianach z grupy

Rosebud kwiaty przypominają róże, w

Cactus- wąskie poskręcane płatki. Istnieją typy i odmiany ozdobnych pelargonii liściastych:

pelargonia główkowata (Pelargonium capitatum),

pelargonia kędzierzawa (Pelargonium crispum),

pelargonia filcowa (Pelargonium tomentosum),

pelargonia silnie pachnąca lub

pachnąca (Pelnsargonium). Istnieją rodzaje i odmiany z kolorowymi, rzeźbionymi liśćmi i różnymi aromatami. Wśród pachnących pelargonii znajdują się gatunki i odmiany o aromacie werbeny, anyżu, róży, cytryny i jabłka, gałki muszkatołowej, pieprzu, drzewa sandałowego. Znanych jest około 100 gatunków, odmian i form pachnącej pelargonii.

Pelargonie są tak różnorodne i piękne, że można ozdobić tylko swój dom, ogród, taras, balkon roślinami tego rodzaju i czerpać wiele przyjemności i poprawić swoje zdrowie.

W XIX wieku mieszkańcy Petersburga tak bardzo kochali swoje zwierzęta, że czasami nie byli w stanie się z nimi rozstać i przynosili je do swojej daczy, do samej natury. Pisarze tamtych czasów niejednokrotnie o tym świadczyli: „… płynęła po rzece duża łódź, załadowana kwiatami i drzewami w baliach: letnich mieszkańców wywożono z wystawy lub wyjeżdżali; zieleń, ciemna kolumna, bez kołysania, odbijała się w wodzie … "(ND Khvoshchinskaya." Po powodzi ", 1881.)

Wymagania dotyczące warunków zatrzymania

Co kocha Pelargonium, południowiec z Przylądka Dobrej Nadziei i jak stworzyć jej lepsze warunki? Najczęściej w naszych domach żyje

pelargonia strefowa (Pelargonium hortorum) z charakterystycznym wzorem podkowy na ciemnych liściach. Grupa tych pelargonii liczy ponad 1000 odmian, występują formy hybrydowe i mutanty. Do tej grupy należą również odmiany barwne, których dobór ma na celu uzyskanie jak najbardziej dekoracyjnych liści. Ich kolor jest niesamowicie jasny - żółty, brązowy, biały, srebrny, występują odmiany dwukolorowe, a nawet trójkolorowe o naprzemiennych kontrastowych kolorach we wzorach koncentrycznych i sektorowych. Takie rośliny są chętnie stosowane w klombach dywanowych.

Jest światłolubna, łatwo toleruje suche powietrze w pomieszczeniach, jest raczej odporna na suszę, potrzebuje dobrego odżywiania i lekkich gleb. Cechy te pozwalają pelargoniom żyć latem na balkonach, nawet południowych, i na otwartych rabatach. W Europie Zachodniej jest to najpopularniejsza roślina do dekoracji zewnętrznych okien i balkonów. Odmiany jednokolorowe prezentują się bardzo stylowo, zwłaszcza o czerwonych kwiatach na tle jasnych, szarawych ścian domów.

Powielanie pelargonii

Sadzonki. Przy użyciu tej samej technologii rozmnaża się pelargonie różnych typów. Młode rośliny z sadzonek, które co roku są cięte i ukorzenione w wodzie lub w doniczkach z lekką, piaszczystą glebą, lepiej się rozwijają i obficie kwitną, nawet bez tradycyjnego zadaszenia. Do sadzonek używa się wierzchołków roślin z bliskimi międzywęźlami i pędów bocznych z 3-4 rozwiniętymi międzywęźlami, a także średnich odmian nielignifikowanych pędów z 2-3 międzywęźlami. Cięcie wykonuje się ostrym, czystym nożem 0,5 cm poniżej węzła liścia. Dolne liście są usuwane, pozostawiając wierzchołkowe liście, wyrywają kwiatostany.

Przed sadzeniem sekcje są traktowane proszkiem węgla drzewnego. Mieszankę do sadzenia sadzonek przygotowuje się w dwóch warstwach: dolna warstwa na wierzchu drenażu to zdezynfekowana ziemia darniowa i piasek o grubości 6-7 cm, górna warstwa o grubości 3-4 cm to piasek płukany i kalcynowany lub czysty perlit. Na dnie pojemnika należy ułożyć drenaż z kawałków pianki lub keramzytu, połamane odłamki. Mieszaninę rozlewa się wodą lub słabym roztworem nadmanganianu potasu, przygotowane sadzonki zagęszcza się i sadzi na głębokość 2-3 cm, mocno dociska i nie podlewa przez pierwsze 2-3 dni. Gdy podłoże wysycha, rozpoczyna się umiarkowane podlewanie.

Umieść pudełka lub doniczki w jasnym miejscu w temperaturze + 18 … + 22 ° C, w cieniu przed bezpośrednim słońcem aż do ukorzenienia. Sadzonki zakorzeniają się w ciągu 3-4 tygodni. W tym czasie niektóre liście żółkną, należy je ostrożnie odciąć, pozostawiając część ogonka na łodydze. Odrywanie liści może prowadzić do powstania rany na łodydze, zakażenia rośliny, a nawet jej śmierci.

Inną opcją ukorzeniania jest to, że ścięte sadzonki są natychmiast wkładane do wody, jak bukiet, dobrze się tam zakorzeniają, ale niektóre z nich giną z powodu zgnilizny łodygi. Przy dużej liczbie sadzonek ścinanych jesienią przed powrotem kwiatów do domu z ogrodu, balkonu lub w lutym, kiedy pobierane są mateczniki, nie stanowi to problemu.

Ukorzenione sadzonki z pudełka sadzi się pojedynczo w doniczkach ze świeżą mieszanką składników odżywczych z dobrym dodatkiem piasku, żwiru lub perlitu, wermikulitu dla luźności i przepuszczalności powietrza. Drenaż wylewamy na dno garnka, posypujemy gotową mieszanką, dodajemy szczyptę granulatu lub 1-2 kapsułki długo działającego nawozu złożonego AVA, ponownie dodajemy ziemię, kładziemy łodygę, prostujemy korzenie, dodajemy ziemię delikatnie ściśnij go wokół łodygi, aby stała pionowo i mocno trzymała w garnku. Podlewaną roślinę umieszcza się w półcieniu i utrzymuje tam przez kilka dni, aż zacznie rosnąć (pojawiają się młode liście). Następnie pelargonium umieszcza się w jasnym świetle, którego potrzebuje do obfitego kwitnienia. Młodą roślinę można uszczypnąć, aby wywołać krzewienie pędów, na końcach których tworzą się kwiatostany. Jeśli nie używasz długo działających nawozów AVA, które odżywiają rośliny przez co najmniej dwa sezony, będziesz musiał karmić pelargonię co 7-10 dni pełnym nawozem dla roślin kwitnących (Uniflor-bud, Kemira itp.), Nawozy azotowe lub Uniflor-growth (1 nakrętka na 2 litry wody), słaby roztwór organiczny.

Uprawa z nasion. W ostatnich latach powstało wiele odmian pelargonii, które są uprawiane z nasion. Wysiewane są od września do kwietnia. Wymaga to dodatkowego oświetlenia sadzonek. Mieszanka siewna powinna być luźna, przepuszczalna dla wilgoci i powietrza oraz zdezynfekowana. Uprawy są trzymane pod osłonami w temperaturze + 18 … + 22 ° C. Pędy pojawiają się za 8-10 dni. Poprzez natryskiwanie należy utrzymywać stałą, umiarkowaną wilgotność podłoża. Aby zapobiec infekcjom grzybiczym, stosuje się roztwór preparatów grzybobójczych - zarówno w uprawach, jak i przed zrywaniem sadzonek.

Od siewu do kwitnienia pelargonii z nasion trwa 140-150 dni, kiedy krzewy zbudują dobrą masę wegetatywną. Należy zauważyć, że kwitnienie roślin z ukorzenionych sadzonek rozpoczyna się za 1-1,5 miesiąca - pąki rozwijają się już podczas ukorzeniania sadzonek.

Koniec następuje po

Elenie Kuźminie, Puszkin

Zdjęcie autora