Pokrywamy Dach Onduliną

2024 Autor: Sebastian Paterson | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:53

Plusy i minusy pokrycia dachowego onduliną

Ondulin zajmuje szczególne miejsce wśród wielu różnych nowoczesnych materiałów dachowych

. I choć materiał ten istnieje na rynku budowlanym Europy Zachodniej i USA od ponad pół wieku, to w naszym kraju nie jest używany przez kolejne dwadzieścia lat.

Można powiedzieć, że Ondulin jest dalekim krewnym bardzo znanego w naszym kraju pokrycia dachowego. Jedynym pokryciem dachowym jest tektura impregnowana bitumem naftowym, aw ondulinie jako podłoże wzmacniające stosowana jest tkanina poliestrowa lub tkanina z włókna szklanego, a bitum modyfikowany jako warstwę wodoodporną. Bitum modyfikowany na poziomie molekularnym zyskuje nowe właściwości: znacznie większą odporność na promieniowanie słoneczne (nie blaknie, nie odkształca się).

Elastyczność materiału wzrasta wielokrotnie w szerokim zakresie temperatur, co zapobiega pękaniu podczas mrozu, zwiększa odporność na opady atmosferyczne i agresywne środowisko zewnętrzne - nie gnije i nie rdzewieje nawet w najbardziej niekorzystnych warunkach.

Zalety onduliny to stosunkowo niewielka waga: standardowy arkusz o wymiarach 950x2000 milimetrów waży sześć kilogramów. Producenci tego pokrycia dachowego udzielają 15-letniej gwarancji, ale służy ona 50 lat lub więcej. Dzięki odpowiednio ułożonej skrzyni i wykwalifikowanej instalacji ondulin jest w stanie wytrzymać znaczne obciążenia śniegiem - do 300 kilogramów na metr kwadratowy, a także podmuchy wiatru do 192 kilometrów na godzinę.

Arkusze Ondulin wyginają się dość dobrze wzdłuż i w poprzek fali. Przy promieniu krzywizny do pięciu metrów można je układać na zakrzywionych powierzchniach.

Pod pewnymi względami ondulina ma przewagę nad innymi materiałami dachowymi. Na przykład w porównaniu z łupkiem jest czterokrotnie jaśniejszy i bardziej elegancki (cztery kolorowe, a jeden szary). Ponadto ondulina nie zawiera szkodliwego dla środowiska azbestu.

Jeśli porównamy go z dachem z czarnego żelaza i stali ocynkowanej, to nie utlenia się, nie nagrzewa się, nie hałasuje podczas deszczu. W porównaniu z profilowaną blachą i blachodachówką ondulina jest nieco tańsza (choć całkiem sporo). Pod nim występuje kilkakrotnie mniej kondensacji, co pozytywnie wpływa zarówno na stan przestrzeni pod dachem, jak i na krokwie i poszycie.

Ponadto do układania onduliny nie zawsze jest wymagana ciągła skrzynia, ponieważ niewielka waga arkuszy eliminuje potrzebę jej wzmocnienia. Ale podczas instalowania łupków lub płytek ceramicznych jest to konieczne. Ondulinę można łatwo pociąć na kilka części, łącząc w ten sposób kolory. Pozwala to nadać dachowi harmonijny wygląd, odpowiedni dla jednego stylu architektonicznego dowolnego budynku na terenie. Co więcej, wszystkie te manipulacje w żaden sposób nie wpływają na właściwości wodoodporne onduliny.

Zaletami onduliny jest to, że do kompletnego montażu większości typów dachów dostępne są prawie wszystkie elementy dodatkowe, takie jak specjalne elementy kalenicowe i szczytowe, kosze zakrywające fartuchy, wentylatory dachowe, rury wentylacyjne i grzebienie, a także różne - samoprzylepne taśmy izolacyjne.

Ale oprócz zalet onduliny istnieją również oczywiste wady. Firmy - producenci i sprzedawcy, chwaląc ten materiał dachowy w każdy możliwy sposób, wolą milczeć o niektórych z nich.

Przede wszystkim należy powiedzieć, że arkusze onduliny łatwo się gniotą nawet przy niewielkich obciążeniach, dlatego podczas instalacji należy bardzo ostrożnie poruszać się po nich. Stanie na nich w pełnym wzroście jest całkowicie niemożliwe, w przeciwnym razie na falach nieuchronnie pojawiają się wgniecenia, które pozostają na zawsze. Żadna ilość sztuczek nie pomoże ich wyeliminować.

Podczas cięcia materiału dowolnym narzędziem nieuchronnie powstają nierówne krawędzie, których ze względu na lepkość bitumu nie można obrabiać. Równomierne ustawienie zakładek arkuszy jest bardzo trudne, ponieważ ondulin nie ma twardych, dobrze zdefiniowanych krawędzi.

Szczególną uwagę należy zwrócić na specjalne gwoździe, za pomocą których arkusze onduliny są przymocowane do skrzyni. Wady ich używania zaczynają się od ich przygotowania do użycia. Ponieważ metalowy gwóźdź i plastikowa podkładka z nasadką znajdują się osobno w opakowaniu, podczas wciskania gwoździa w otwór plastikowej podkładki zatrzymuje się on z powodu zastosowanego do niego gwintu. Nie należy zapominać, że ta procedura odbywa się na dachu. Jeśli ta manipulacja zostanie wykonana z wyprzedzeniem, praca z gwoździem wystającym z podkładki jest bardzo niewygodna.

Kolejnym problemem jest użycie gwoździ bezpośrednio przy montażu arkuszy ondulinowych na dachu. Najpierw podam dosłowne instrukcje dotyczące prawidłowego stosowania gwoździ: „Aby plastikowa główka gwoździa zatrzasnęła się na swoim miejscu, należy prawidłowo wbić gwóźdź:

• jeśli nie wykończysz gwoździa, jego metalowa główka będzie kolidować z plastikową nasadką;
• zbyt mocne wbijanie gwoździa grozi odkształceniem plastikowej podkładki, co może uniemożliwić pęknięcie plastikowej zaślepki…”.

To jest istota wszystkich kłopotów, ponieważ błędów (nawet najmniejszych niedokładności) nie da się poprawić. Podczas wbijania gwoździa wymagana jest wyjątkowa dokładność, ponieważ nie można wyciągnąć nieprawidłowo wbitego gwoździa, ponieważ miękka powierzchnia onduliny zostanie nieodwracalnie uszkodzona ze wszystkimi wynikającymi z tego negatywnymi konsekwencjami.

A jak osiągnąć wymaganą dokładność, na przykład przy układaniu arkuszy na stromych połaciach dachu lub przy rozpiętości większej niż jeden metr, a nawet na lekko wibrującej skrzyni? Bardzo poważny problem. Każdy błąd podczas wbijania gwoździa przerodzi się w poważne kłopoty, co bardzo utrudnia montaż arkuszy.

Żadna z firm produkcyjnych nie wspomina nawet o stopniu ognioodporności onduliny, a zawarty w niej bitum jest materiałem bardzo łatwopalnym. Sprzedawcy nie potrafili jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie.

Inną, moim zdaniem, wadą, choć nieistotną, jest ubóstwo zakresu światła onduliny. W sumie dostępne są cztery kolory: czerwony, brązowy, zielony, czarny. A wszystko to jest ciemne, trudne do wizualnej percepcji tonów.

Układanie onduliny

Teraz, jeśli po omówieniu wszystkich zalet i wad nadal wybrałeś ondulinę, przystępujemy do układania go na dachu. Ta operacja właściwie nie jest zbyt skomplikowana i mało pracochłonna, gdyby nie paznokcie … Ale już się powtarzam!

Zaczynamy oczywiście od tokarki. Jeżeli kąt nachylenia wynosi od 5 do 10 stopni, wymagane jest solidne poszycie z desek lub grubej sklejki. Końcowe zachodzenie w tym przypadku wynosi 300 milimetrów, boczne nakładanie się to dwie fale. Przy kącie nachylenia dachu od 10 do 15 stopni budowana jest skrzynia z odstępem 450 milimetrów wzdłuż osi. Zakładka końcowa wynosi 200 mm, zakładka boczna to jedna fala. Pod kątem nachylenia dachu od 15 stopni i więcej, skrzynia jest umieszczona w odstępach 600 milimetrów wzdłuż osi. Zakładka końcowa wynosi 170 mm, zakładka boczna to jedna fala.

Dla wygody układania arkuszy onduliny pręty poszycia należy przybić do krokwi wzdłuż osi w tej samej odległości od siebie. To znaczy ściśle równolegle. W tym celu pożądane jest wykonanie szablonu (ryc. 1). Bardziej praktyczne jest oznaczanie arkuszy kolorowymi ołówkami, ponieważ na przykład kreda jest szybko usuwana. Aby uzyskać dokładniejsze oznaczenie, można użyć wycięcia arkusza tej samej onduliny (ryc. 2).

Arkusze można ciąć piłką do metalu na drewnie (najlepiej z dużymi zębami) nasmarowanym dowolnym olejem technicznym, aby zęby nie utknęły w nacięciach.

Arkusze należy zaczynać od krawędzi dachu przeciwnej do przeważających wiatrów. Chociaż uważam, że nie jest to wcale konieczne. Drugi rząd zaczyna się od ułożenia połowy arkusza (rys. 3), tak aby na styku narożników zachodziły trzy, a nie cztery arkusze. To znacznie ułatwia stylizację.

Arkusze Ondulin są przybijane do skrzyni wzdłuż każdej fali na końcu arkusza i na końcach zakładki, a także po obu stronach zakładki bocznej. Pozostała część arkusza jest przybita jedną falą do łat pośrednich łaty (rys. 4). Aby naprawić jeden arkusz, potrzebujesz 20 gwoździ. Aby przymocować arkusze onduliny do metalowej podstawy, stosuje się specjalne wkręty samogwintujące - stelfix.

Praktyczne porady. Jeśli zdarzy się, że plastikowa nasadka mimo wszelkich wysiłków nie wskoczy na swoje miejsce (jest uszkodzona lub odkształcona), zrób to. Rozłóż plastikową podkładkę (rys. 5, pozycja a), jej wolną częścią skierowaną w stronę zbocza. Następnie jak najmocniej dociśnij do niej plastikową podkładkę i delikatnie wbij w nią zwykły cienki gwóźdź (Rys. 5, pozycja b). Aby zapobiec ewentualnym wyciekom, nasmaruj główkę zatkanego kołka dowolnym wodoodpornym klejem.

Mocowanie elementów kalenicy należy rozpocząć również od strony przeciwnej do przeważających wiatrów. Zakładka powinna wynosić 125 milimetrów. Aby prawidłowo zaprojektować żebro dachu, użyj elementów szczytowych lub kalenicowych. Konieczne jest przybicie ich na każdej fali łączącej je blachy.

Do projektowania dolin (dolina - przestrzeń między dwoma połaciami dachowymi tworzącymi kąt nachylenia), np. Połączenie boczne z kominem lub lukarną, wymagane są specjalne doliny ondulinowe. Do mocowania koszów wymagana jest dodatkowa listwa.

Możliwe jest uszczelnienie połączenia dachu z tym samym kominem, z oknem dachowym i innymi nadbudówkami na dachu za pomocą samoprzylepnych taśm niezawierających. Najlepiej jest użyć materiału podszewki ondutis jako paroizolacji.

Aby zamknąć szczeliny blach na gzymsie i szczeliny między elementami kalenicowymi a arkuszami ondulinowymi, tak aby ptaki i gruz nie przedostały się tam, stosuje się paski odciążające (specjalne zaślepki) (ryc.6).