Spisu treści:

Gleba - Jej Właściwości, Skład, Chłonność
Gleba - Jej Właściwości, Skład, Chłonność

Wideo: Gleba - Jej Właściwości, Skład, Chłonność

Wideo: Gleba - Jej Właściwości, Skład, Chłonność
Wideo: WŁAŚCIWOŚCI GLEBY I JEJ OCHRONA 2024, Marsz
Anonim

Przeczytaj poprzednią część. ← O „przydatności” warzyw jako pochodnej jakości gleby

O glebie, pierwiastkach i roślinach „dla zdrowia”

gleba
gleba

Aby nie dopuścić do zubożenia gleby, aby uzyskać warzywa z pełną zawartością składników odżywczych, konieczne jest stosowanie nawozów, w tym mineralnych oraz chelatowanych mikroelementów.

Stwierdzono, że rośliny mają okresy krytyczne w stosunku do jednego lub drugiego pierwiastka mineralnego, to znaczy występują okresy większej wrażliwości roślin na brak tego pierwiastka na niektórych etapach ontogenezy. Pozwala to na dostosowanie proporcji składników odżywczych w zależności od fazy rozwoju i warunków środowiskowych.

Przewodnik ogrodnika

Szkółki roślin Sklepy z towarami do domków letniskowych Pracownie projektowania krajobrazu

Za pomocą nawozów można regulować nie tylko wielkość plonu, ale także jego jakość. Tak więc do uzyskania ziarna pszenicy o wysokiej zawartości białka należy stosować nawozy azotowe, a do uzyskania produktów o dużej zawartości skrobi (np. Ziarno jęczmienia browarnego czy bulw ziemniaka) - fosfor i potas.

Dokarmianie dolistne fosforem na krótko przed zbiorem zwiększa odpływ asymilatów z liści buraka cukrowego do roślin okopowych, a tym samym zwiększa zawartość cukru. Dlatego przy odpowiednim podejściu potrzebujemy nawozów mineralnych.

Weźmy przykład z praktyki. Obliczmy wymagane ilości składników odżywczych dla, powiedzmy, pomidora. Ta roślina z planowanym plonem 50 kg z 10 m? pobiera 225-250 g azotu, 100-125 - fosforu i 250-275 g potasu. Zgodnie z wynikami analiz agrochemicznych na polu, na którym planują uprawiać pomidory w przyszłym roku, przed nawożeniem okazuje się, że w warstwie gleby ornej (0-30 cm) na 10 m2 znajduje się około 150 g azotu w przyswajalnych formach, 20 - fosfor i 200 g potasu …

W związku z tym, aby uzyskać planowany plon, do powierzchni należy dodać 75–90 g azotu, 80–100 g fosforu i 25–50 g potasu. Docelowo do tuk należy dodać około 250-300 g azotanu amonu, 400-500 g prostego superfosfatu i nie więcej niż 100 soli potasowych na 10 m3. Dawki nawozów organicznych ustala się biorąc pod uwagę zawartość w nich głównych pierwiastków. Weźmy jako przykład obornik, ale można również użyć dobrego kompostu. Wiadomo, że 150 g azotu, 75 - fosfor, 180 - potas, 60 - mangan, 0,0010 g - bor, 0,06 - miedź, 12 - molibden, 6 - kobalt, około 0,5 g wapnia i magnezu (w ujęciu dwutlenku węgla).

Oznacza to, że gdy 30 kg obornika na 10 m2 grządki pomidorowej, zapotrzebowanie uprawy na podstawowe składniki odżywcze jest prawie całkowicie pokryte. Biorąc jednak pod uwagę fakt, że obornik zasila kompleks glebochłonny w główne składniki żywienia roślin w ciągu trzech lat, wraz z nawozem organicznym, dodaje się dostosowane dawki nawozów mineralnych tj. Nawozy mineralne są wymagane znacznie mniej, gdy są stosowane razem z materią organiczną.

Zaletą nawożenia organicznego jest pozytywny wpływ na właściwości agrofizyczne gleby (polepszenie składu mikro-kruszyw i wodoszczelności makro- i mikrostruktury, wodochłonność, zawartość dostępnej wilgoci w glebie, szybkość infiltracja, porowatość itp.). Przy stosowaniu wyżej wymienionej dawki obornika powstaje 1,6-1,7 kg próchnicy. Należy zauważyć, że ilość wytworzonej próchnicy będzie się różnić w zależności od pokrycia gleby i jakości obornika.

Usuwanie składników pokarmowych z gleby wraz ze zbiorami musi być kompensowane odpowiednim wprowadzeniem substancji organicznych i mineralnych, w przeciwnym razie pogarszamy żyzność gleby. Oczywiste jest, że w domkach letniskowych, na których nie ma zbyt dużo ziemi uprawnej, zużycie nawozów jest niewielkie, co oznacza, że całkiem możliwe jest znalezienie kilku wiader dobrej próchnicy. 10 m 2 wymaga 30 kg, ale 10 hektarów będzie wymagało 300 ton obornika i odpowiednio 3 ton nawozów mineralnych.

W Polsce np. Nawozy zielone stosuje się na dużych powierzchniach, planują zasiać groch, łubin, wyka, seradelę, rana, koniczynę, gorczycę i inne rośliny, których zieloną masę zaoruje się do gleby. Podczas rozkładu materiał ten poprawi wodne właściwości gleby, wzbogaci ją o korzystną mikroflorę i składniki odżywcze. Rzeczywiście, pod względem wartości odżywczej, zielony nawóz jest zbliżony do obornika.

Rośliny zielonego nawozu wysiewa się wiosną, a następnie, po zaoraniu do gleby, sadzi się tam późne warzywa i ziemniaki. Wysiewane są również jako uprawy wtórne po wczesnych warzywach, w szerokich korytarzach upraw rzędowych itp. Należy zauważyć, że obornik zielony wzbogaca glebę głównie w azot, dlatego też dodaje się do nich nawozy fosforowe i potasowe w optymalnych dla kultury dawkach. dorosły.

Aby uzyskać dobrą masę zielonego nawozu w okresach suszy, glebę należy podlewać (400–450 m3 / ha). Liczba irygacji może wahać się w granicach 3-5. Generalnie nawozy mineralne w postaci opatrunków są niezbędne do korygowania wzrostu roślin w różnych fazach. Działanie nawozów organicznych silnie zależy od aktywności biologicznej gleby, a na północnym zachodzie, zwłaszcza wiosną, kiedy temperatura spada, konieczne jest nawożenie azotem mineralnym, nawożenie mikroelementami dla wielu upraw.

Spróbujmy, z punktu widzenia współczesnej genetycznej nauki o glebie, zrozumieć metody uprawy. W swojej pracy „Wykłady z nauk o glebie” (1901) V. V. Dokuchaev napisał, że gleba „… jest funkcją (wynikiem) macierzystej skały (gleby), klimatu i organizmów, pomnożonych przez czas”.

Tablica ogłoszeń

Kocięta na sprzedaż Szczeniaki na sprzedaż Konie na sprzedaż

Tak czy inaczej, według akademika V. I. Vernadsky'ego, gleba jest bio-obojętnym ciałem natury, tj. gleba jest konsekwencją życia i jednocześnie warunkiem jej istnienia. O szczególnym położeniu gleby decyduje fakt, że w jej skład wchodzą zarówno substancje mineralne, jak i organiczne oraz, co szczególnie ważne, duża grupa specyficznych związków organicznych i organomineralnych - próchnica gleby.

Filozofowie greccy, od Hezjoda po Teofrasta i Eratostenesa, przez sześć wieków próbowali zrozumieć istotę gleby jako zjawiska naturalnego. Naukowcy rzymscy byli bardziej skłonni do praktyczności iw ciągu dwóch stuleci stworzyli dość harmonijny system wiedzy o glebach i ich rolniczym użytkowaniu, żyzności, klasyfikacji, przetwarzaniu, nawożeniu.

Nie będę zagłębiać się w teorię gleboznawstwa, zauważę, że zainteresowanie badaniem gleby, jak rozumiesz, przejawiało ludzkość od czasów starożytnych i, jak zdecydowaliśmy, aby uzyskać użyteczne warzywa i inne rośliny, my potrzebują gleby, w której rośliny mogą znaleźć wszystkie substancje niezbędne do ich rozwoju.

Wraz z gromadzeniem się informacji o glebie oraz rozwojem nauk przyrodniczych i agronomii zmieniła się również idea tego, co decyduje o żyzności gleby. W starożytności tłumaczono to obecnością w glebie specjalnych „tłuszczów” lub „olejów roślinnych”, „soli”, z których powstają wszystkie „rośliny i zwierzęta” na Ziemi, a następnie - obecnością wody, próchnicy (humus) lub mineralne składniki odżywcze w glebie, a wreszcie żyzność gleby zaczęła być kojarzona z całością właściwości gleby w rozumieniu genetycznej nauki o glebie.

Dopiero w XIX wieku, przede wszystkim dzięki twórczości Liebiga, udało się wyeliminować błędne wyobrażenia o żywieniu roślin. Po raz pierwszy dwóm niemieckim botanikom, F. Knopowi i J. Sachsowi, udało się w 1856 r. Doprowadzić roślinę od nasion do kwitnienia i nowe nasiona na sztucznym roztworze. Dzięki temu można było dokładnie dowiedzieć się, jakich pierwiastków chemicznych potrzebują rośliny. Żyzność gleby jest rozumiana jako jej zdolność do zapewnienia wzrostu i rozmnażania roślin we wszystkich potrzebnych im warunkach (nie tylko w zakresie wody i składników odżywczych).

Jedna i ta sama gleba może być żyzna dla niektórych roślin, a dla innych mało lub całkowicie jałowa. Na przykład gleby bagienne są bardzo żyzne w stosunku do roślin bagiennych. Ale step lub inne gatunki roślin nie mogą na nich rosnąć. Kwaśne, nisko-próchniczne bielice są żyzne w stosunku do roślinności leśnej itp. Elementy żyzności gleby obejmują cały zespół właściwości fizycznych, biologicznych i chemicznych gleby. Spośród nich najważniejsze, określające liczbę właściwości podrzędnych, są następujące.

Skład granulometryczny gleby, tj. zawartość frakcji piasku, pyłu i gliny w nim zawartej. Gleby lekkie, piaszczyste i piaszczyste nagrzewają się wcześniej niż gleby ciężkie i określa się je mianem „ciepłych”. Niska wilgotność gleb o tym składzie zapobiega gromadzeniu się w nich wilgoci i prowadzi do wypłukiwania składników pokarmowych i nawozów z gleby.

Przeciwnie, ciężkie gleby gliniaste i gliniaste nagrzewają się dłużej, są „zimne”, ponieważ ich cienkie pory są wypełnione nie powietrzem, ale bardzo ciepłą wodą. Są słabo przepuszczalne dla wody i powietrza, słabo absorbują opady atmosferyczne. Znaczna część wilgoci i rezerw składników odżywczych w glebach ciężkich jest niedostępna dla roślin. Najlepsze dla wzrostu większości roślin uprawnych są gleby gliniaste.

Zawartość materii organicznej w glebie. Ilościowy i jakościowy skład materii organicznej związany jest z tworzeniem się wodoodpornej struktury oraz kształtowaniem się korzystnych dla roślin właściwości wodno-fizycznych i technologicznych gleby. Aktywność biologiczna gleby. Biologiczna aktywność gleby jest związana z tworzeniem się w niej produktów mikrobiologicznych, które stymulują wzrost roślin lub odwrotnie, mają na nie toksyczny wpływ. Aktywność biologiczna gleby determinuje wiązanie azotu atmosferycznego i powstawanie dwutlenku węgla, który bierze udział w procesie fotosyntezy roślin.

Chłonność gleby. Określa szereg istotnych dla roślin właściwości gleby - jej reżim pokarmowy, właściwości chemiczne i fizyczne. Dzięki tej zdolności, składniki odżywcze są zatrzymywane w glebie i mniej wypłukiwane przez opady, pozostając jednocześnie łatwo dostępne dla roślin. Skład wchłoniętych kationów determinuje odczyn gleby, jej dyspersję, zdolność do agregacji oraz odporność kompleksu absorbującego na niszczące działanie wody w procesie glebotwórczym.

Nasycenie kompleksu wchłaniającego wapniem, przeciwnie, zapewnia roślinom korzystną, zbliżoną do obojętnej, reakcję gleby, chroni jej kompleks wchłaniający przed zniszczeniem, sprzyja agregacji gleby i utrwalaniu w niej próchnicy. Dlatego tak ważne jest terminowe wapnowanie gleby. Zatem praktycznie wszystkie właściwości fizyczne, chemiczne i biologiczne gleb służą jako elementy żyzności gleby.

Przeczytaj następną część. Rodzaje gleb, obróbka mechaniczna, nawozy i nawożenie →

Zalecana: