Piękny Ogród, W Którym Odpoczywa Dusza

2024 Autor: Sebastian Paterson | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:53

Od wiosennych do jesiennych przymrozków wiejski ogród cieszy się kwitnieniem

W mojej posiadłości we wsi Polichno, w powiecie gdowskim w obwodzie pskowskim, udało mi się w ostatnich latach stworzyć naprawdę piękny ogród, który cieszy mnie i moich sąsiadów od wiosennych do jesiennych przymrozków.

Wiosna w naszym ogrodzie, podobnie jak wielu innych ogrodników, otwiera uprawy małych cebul, kwitną żonkile, krokusy, tulipany; Zachodnie kuliste tui sferują, rozciągają się z liśćmi o różnych kolorach heuchera, próbując cieszyć się ciepłymi promieniami słońca. Kostrzewa szara, którą wyhodowałem z nasion, zaczyna rosnąć, a mały barwinek otacza ją, mrugając niebieskimi oczami. W tym środowisku powoli, jakby uważnie się przyglądając, budzi się róża pnąca odmiany Laguna, która wkrótce swoim pięknem przyćmieni luksus kwitnącej białej spirei, upuszczającej gałęzie na ziemię. Spirea nie pozostawi nikogo obojętnym, ludzie zatrzymują się i podziwiają, wielu wieśniaków nawet nie wie, co to za roślina, przychodzą, pytają, proszą o sadzonki. Wśród wiosennego blasku budzącej się i kwitnącej przyrody jednym z pierwszych miejsc nasłonecznionych jest jarząbka cesarska. Majestat tej kwitnącej korony, zwieńczonej rozetą liści, zapiera dech w piersiach, aby nie odstraszyć chwili przebudzenia i rozkwitu niesamowitej rośliny.

Naprzeciw jarząbka, wzdłuż werandy, wyczuwając wiosnę, przezimowane powojniki nieśmiało próbują swoich sił, a pnące róże strzelają pędami po prawej i lewej stronie. Patrząc tym razem na delikatną zieleń ich liści, nie mogę nawet uwierzyć, że minie kilka tygodni, a te rośliny zachwycą każdego swoim blaskiem, zachwycą mnie i każdego, kto je zobaczy mnóstwem luksusowych kwiatów. Jakby zazdrosne o pomarańczowo-czerwoną piękną różę odmiany Charles Austin, bratki z flokami skromnie mrugają poniżej.

Wznosząc się, powojniki wydają się ze sobą konkurować, który z nich jest piękniejszy. Spoglądają z góry na lilie rozpościerające się poniżej, emanujące boskim zapachem. A ostatnią ozdobą werandy jest jednorazowa, ale długo kwitnąca róża odmiany Paul Scarlett, którą uzupełnia różowa piwonia, której kwiaty są wielkości ludzkiej głowy.

Front naszego wiejskiego domu zdobi niewielki ogródek, w którym wiosną kwitną krokusy i stokrotki, a po chwili ich miejsce zajmują budzące się na jego obrzeżach różnokolorowe hostie.

Nasz domek staje się prawdziwym pałacem, gdy na scenie pojawia się Róża Jej Królewskiej Mości Salita z ogromnymi, pomarańczowymi czapeczkami o średnicy 18-20 cm. A po lewej i prawej różowe powojniki z ciemnym paskiem rozciągają się w kierunku królowej, a różowe floksy strzegą całego królestwa. Kiedy ta królowa zakwita, zawsze odczuwam niepokój, bo obok nikt nie przejdzie obojętnie: zdaje się przyciągać oczy magnesem niepowtarzalnym pięknem i świeżością liści oraz przyciąga niezwykłym aromatem. Dzięki Bogu, do tej pory nikt nie podniósł ręki na tę piękność, ale bardzo się martwię, ponieważ kwitnie falami aż do zimy i jest dwa kroki od ulicy.

Naprzeciw werandy znajdują się inne klomby, w których dominują wszystkie te same ulubione róże, które uzupełniają inne kwiaty. Pień stuletniego dębu od dołu wciąż nieśmiało owija się wokół wiciokrzewu, wydzielając niezwykły aromat podczas kwitnienia. W środku wyrastają róże pnące pięciu odmian, które kwitną do zimy. Powojnik rośnie między dębem a różami na podporach, a przed różami na specjalnym podłożu nabiera siły przyszła róża standardowa, którą sam zasadziłam. Będzie to pień płaczący, ponieważ jest tam szczepiona róża Scarlett Liilander, która jest uważana za najbardziej ceremonialną różę, ozdobę każdego ogrodu. Podczas kwitnienia rozpuszcza jednorazowo do pięciuset kwiatów.

Znajoma róża odmiany New Downe kwitnie wraz ze mną nieodłącznym różowym i jednocześnie czerwonym kolorem. Ponadto aromat czerwonych kwiatów jest znacznie silniejszy niż różu. Doświadczeni hodowcy zalecili mi nawet wycięcie czerwonej części róży, możliwe, że urodziła się jakaś nowa odmiana.

Niezbyt reprezentacyjny widok ogrodzenia sąsiada staram się ozdobić floksami, stokrotkami, piwoniami i ostróżką. Aby róże nie czuły się samotne, dla firmy, które sadzili i uprawiają geykhera, astilbe, piwonie, lilie, rumianek, floks, bratki, powojniki. W drugiej połowie lata do tej serii kolorów dołączają chryzantemy.

A między różami pnącymi się po łukach jest truskawka ogrodowa. To prawda, że schronienie z siatki psuje wygląd ogrodu, ale ptakom nie ma końca, a zbiory jagód można uratować tylko w ten sposób. Te truskawki Festivalnaya i Viktoria posadziłem w sierpniu 1999 roku i nadal doskonale owocują i na nic nie chorują. Dałem jej wąsy wielu ogrodnikom - wszyscy są zadowoleni z wysokich plonów.

Moje klomby są podzielone na strefy, dzięki czemu nie widać wszystkiego od razu. Ogród zachęca do stopniowego odkrywania go, kusząc w jednym lub drugim kierunku.

Za domem po prawej stronie znajdują się trzy owalne rabaty, na których rośnie herbata hybrydowa, róże pnące i róże floribunda, uzupełnione cynerarią, arabisem i goździkami. Z jednej strony łuku wspinał się powojnik odmiany Negritianka, az drugiej - róża pnąca odmiany Flamentantz, również wyhodowana przeze mnie z cięcia.

Pomiędzy klombami znajdują się przejścia, które pozwalają podziwiać kwiaty z dowolnej strony, a także przejść wzdłuż przejść do drzew owocowych rosnących za klombami. Nawiasem mówiąc, jabłonie chronią moje maminsynki przed północnymi wiatrami.

Do moich ulubionych należy wyjątkowa aksamitna róża w kolorze wiśni odmiany Madame Delbar; jest prawie ze wszystkich stron otoczona różą odmiany Casanova, a poniżej róża z odmiany Niccolo Poganini otworzyła pąki.

Moją szczególną dumą jest mały okrągły kwietnik umieszczony pomiędzy dwoma owalnymi. Wiosną kwitną tu hiacynty, powoli rośnie odmiana Purple Castle, az drugiej strony, choć wolno, rośnie bukszpan, który otrzymałem z sadzonek. A gwiazdą tego kwietnika jest drzewiasta piwonia odmiany diamentu Ułuńskiego o niezwykłej urodzie kwiatów o średnicy 32 cm, na jej kwitnienie czekałem trzy lata.

Moją największą dumą i radością są śnieżnobiałe księżniczki, niezrównane lilie drożdżowe. W 1999 roku przyjaciel dał mi jedną małą cebulę. Przez trzy lata nie kwitła ze mną, tylko rozmnażała się. Z jakiegoś powodu pomyślałem, że nie czuje się dobrze i co roku przeszczepiałem w nowe miejsce. Wreszcie moje wysiłki zostały nagrodzone - kwitły lilie. I chociaż nie było na nich tyle kwiatów, ile bym chciał, byłem szczęśliwy. Na tle różowo-kwiatowych powojników i srebrzysto-różowej róży pnącej odmiany Rosarium Utersein moje lilie wyglądają wyjątkowo dobrze.

Wejście do kolejnego „pokoju” mojego ogrodu znajduje się pod łukiem, na którym obnoszą się trzy powojniki. Za łukiem znajduje się mały mixborder, płynnie przechodzący w sad. A przed łukiem rabatka z liliami. Powiedziałbym, że istnieje prawdziwe królestwo lilii. I tak, aby zarówno przed, jak i po kwitnieniu lilii klomby nie wydawały się puste, między nimi, wzdłuż krawędzi sadzi się turecki goździk, goździk ziołowy - geykhera z czerwonymi kwiatami, arabis, jęczmień grzywiasty, powojnik górski i powojnik niebieski.

Wśród lilii jeden okaz jest oszałamiający. Jeszcze na wiosnę zauważyłem, że spod goździka przedostaje się coś niezwykłego. Rosnąc cały czas, objętość tej łodygi osiągnęła 28 centymetrów, a naliczyłem na niej 205 pąków. To prawda, że nie wszystkie z nich się otworzyły, najwyraźniej roślina nie miała wystarczającej siły na wszystkie pąki, ale ten spektakl był imponujący!

W tym obszarze mamy ławeczkę do odpoczynku. Pachnące rośliny dookoła, emanujące aromatami, pozwalają zapomnieć o zmęczeniu. A ona przychodzi codziennie, bo mam do dyspozycji 30 akrów, na których jest nie tylko ogródek kwiatowy, ale także warzywnik z rabatkami i szklarniami, pole ziemniaków, ogródek owocowy. We wszystkich zakątkach mojej strony pracuję z taką samą przyjemnością, jak na klombach.

Mój ogród cały czas żyje i się zmienia i myślę, że tak powinno być, ponieważ życie nigdy się nie kończy.