Monarda To Pięknie Kwitnąca Bylina

2024 Autor: Sebastian Paterson | [email protected]. Ostatnio zmodyfikowany: 2023-12-16 13:53

Monarda - uzdrowicielka i dekoracja ogrodu

Monarda jest znana hodowcom kwiatów jako pięknie kwitnąca roślina wieloletnia, eksperci od zapachów powiedzą, że jest to olejek eteryczny, a teraz jest w drodze do naszych ogrodów jako nowa roślina przyprawowa, która ma również cenne właściwości lecznicze.

W naturze monarda rośnie w Ameryce Północnej i Meksyku. Na długo przed odkryciem Ameryki przez Kolumba, Indianie używali jej do celów spożywczych i leczniczych. W XVI wieku trafił do Hiszpanii. Ale los tej rośliny okazał się dziwny. Albo przyciągał uwagę, potem dosłownie przez wieki odchodził w zapomnienie, a potem znowu o nim pamiętali, ale zwykle po to, by znowu zapomnieć.

Przewodnik ogrodnika

Szkółki roślin Sklepy z towarami do domków letniskowych Pracownie projektowania krajobrazu

Pierwszy opis monardy pojawił się dopiero prawie 100 lat po jej przybyciu do Europy. Lekarz Nicholas Monardes opowiedział o niej w książkach „Radosne wieści z nowego świata” i „Medycyna zachodni Indii” wydanych w połowie XVI wieku. Ale w tych książkach nazywano to inaczej. Minęły kolejne dwa wieki, a wielki taksonomista Karl Linnaeus zwrócił uwagę na tę roślinę, włączył ją do swojej klasyfikacji i nazwał ją „Monarda” na cześć N. Monardesa.

Ale jakoś znowu nie zwrócili na nią uwagi. Po 100 latach, w związku z możliwością uzyskania z niego syntetycznej substancji - tymolu, przypomnieli sobie o tym, ale znowu sprawa nie poszła dalej. Nawiasem mówiąc, w niektórych odmianach monardy, na przykład cytrynie, jest tak dużo tymolu, że nadaje zieleninie nieprzyjemny smak i powoduje pieczenie.

Na początku XIX wieku monarda została niejako ponownie otwarta. W Hiszpanii, Anglii, Francji zaczęto ją stosować jako korzenną roślinę aromatyczną pod nazwami bergamotka, balsam pszczeli lub zapachowy, herbata Oswego, melisa amerykańska, pióro indyjskie, balsam górski, bergamotka dzika, mięta cytrynowa i inne. W 1988 r. Jedna z amerykańskich firm włączyła Monardę do swojego katalogu warzyw korzenno-warzywnych i zaoferowała do sprzedaży jej nasiona. Trzy lata później Holendrzy włączyli monardę do odpowiedniego katalogu.

Monard przybył do Rosji pod koniec XIX wieku, ale był używany tylko jako roślina ozdobna. Już w czasach radzieckich badacze, ogrody botaniczne zainteresowali się monardą, głównie ze względu na wprowadzenie jako roślina lecznicza i olejkowa. Kompleksowe badanie monardy, a przede wszystkim jako rośliny warzywnej do wprowadzenia do kultury centralnej Rosji, rozpoczęło się dopiero pod koniec ubiegłego wieku w Instytucie Selekcji i Nasiennictwa Warzywnictwa pod Moskwą (WNIISSOK). Tutaj V. M. Dryagin zaczął zbierać i badać różne gatunki z rodzaju Monarda. Na swoim spotkaniu zjednoczył cały świat, dotarł nawet do rezerwatu Indian w Durango i zapytał o użycie tej rośliny. Jego prace otworzyły drogę do osiedlenia się monardy w naszym ogrodzie.

Monarda to wieloletnie zioło, którego część naziemna obumiera jesienią i odrasta wiosną. Wysokość rośliny 60–100 cm, na zewnątrz przypomina zwarty krzew. Kwitnie lipiec-sierpień. Czas kwitnienia do 50 dni. Bardzo dekoracyjne. W zależności od rodzaju i odmiany kolor kwiatostanów może być bardzo różny - czerwony, różowy, biały, fioletowy.

Monarda stosowana jest do sałatek, jako przyprawa do dań mięsnych, dodawana do przyprawiania kapuśniaków, zup, barszczu, okroshki. Nadaje się jako substytut herbaty lub aromatyczny dodatek do niej. Monarda jest również używana do produkcji różnych nalewek i toników.

Młode pędy są używane jako pokarm, który w dużych ilościach (100-150 sztuk na krzak) wyrasta z licznych włóknistych korzeni. Dlatego monarda okazuje się dość produktywną rośliną.

Szczególną wartością monardy jako rośliny warzywnej jest to, że rośnie bardzo wcześnie, gdy tylko topi się śnieg, a zielenie pozostają do początku listopada, nawet przy mrozach w temperaturze -5 … -7 ° С, co oznacza, że jej zielenie można wykorzystać w najtrudniejszym dla nas okresie poza sezonem. Ponadto zakwitnie w nim nie więcej niż 30% budzących się pędów, co oznacza, że około połowy pędów można wykorzystać do sałatek bez naruszania walorów dekoracyjnych.

Monarda to roślina lecznicza o działaniu przeciwbakteryjnym. Indianie używali jego soku do leczenia ran. Olejek eteryczny z monardy, którego najwięcej gromadzi się w okresie masowego kwitnienia, pomaga w leczeniu oparzeń, egzemy oraz pomaga w leczeniu salmonellozy i innych drobnoustrojów.

Kwiaciarnie na swoich poletkach uprawiają głównie odmianę monardową. Najpopularniejszą odmianą jest Mahogeny z czerwonymi kwiatami. Ta odmiana najlepiej nadaje się do stosowania w żywności, a jej liście są szczególnie dobre jako dodatek do herbaty. Podobno wielu z Was kupiło herbatę Indian Earl Grey, jest tylko dodatek liści Mahogeni.

Oto jak wiele niezwykłych zalet ma monarda roślin ozdobnych, pozornie już znana hodowcom kwiatów.

A teraz przyznaję, że nie było mi łatwo pisać o monardzie. Pionier, który badał monardę w regionie moskiewskim do celów spożywczych jako nowa roślina warzywna, Wiktor Michajłowicz Dryagin, dla mnie po prostu Vitya, znałam jako mały chłopiec. Potem jakoś niepostrzeżenie dorósł, został naukowcem.

Powinien pracować i pracować, cieszyć się, bo szczególnie wiedział, jak żyć, ale poważna choroba nakazuje inaczej. Viti zniknęła. Ale udało mu się zebrać cenną kolekcję monard, napisać o niej monografię i zaszczepić wiarę w wartość tej rośliny dla Rosji. Jego praca nie została przerwana. W 1997 r. Do rejestru państwowego została wpisana pierwsza odmiana tej rośliny (fistus monarda), Viktyulia. W nazwie odmiany znajdują się dwa nazwiska jej twórców - Victora i Julii.

Czczona przez Indian amerykańskich Monarda to kultura wielu cnót przygotowana do wejścia do naszych rodzinnych ogrodów.

Tablica ogłoszeń

Kocięta na sprzedaż Szczeniaki na sprzedaż Konie na sprzedaż

I jeszcze kilka naszych wskazówek

Monarda preferuje płaskie, dobrze oświetlone obszary, ale znosi niewielkie zacienienie. Roślina w jednym miejscu może rosnąć nawet do 10 lat.

Monarda dobrze rozmnaża się przez nasiona, zarówno przez sadzonki, jak i wysiew bezpośrednio na otwarty teren. Łatwo jest uprawiać sadzonki w pomieszczeniach, wysiewając nasiona w skrzynkach, kuwetach, skrzynkach z lekką ziemią. 10-12 dni po pojawieniu się sadzonek należy je pokroić w pudełka z ziemią w odległości 3x3 cm.

Nie wysiewać nasion wcześniej niż w połowie początku marca, gdyż w domu przy braku światła sadzonki mocno się rozciągają i nie znoszą dobrze przesadzania w ziemię. Sadzonki sadzić jak najwcześniej - od początku do połowy kwietnia. Rośliny tolerują lekkie przymrozki - (-3 … -5 ° C).

Aby zasiać nasiona w ziemi, jesienią przygotuj dla nich miejsce w ogrodzie. Wysiewać na przełomie marca i kwietnia. Przed siewem oczyść wyznaczony obszar ze śniegu, poluzuj glebę i dodaj do niej piasek. Same nasiona wymieszaj z piaskiem lub innym wypełniaczem. Przykryj miejsce siewu śniegiem. Sadzonki pojawiają się na przełomie kwietnia i maja. Po dwóch do trzech tygodni sadzonki sadzimy w stałym miejscu.

W pierwszym miesiącu życia sadzonki wymagają szczególnie starannej pielęgnacji, ale potem szybko rosną i łatwo wypierają otaczające je wierzby, wszy, osty i inne chwasty. Monarda kwitnie w drugim roku po posadzeniu.

Monardę można również rozmnażać przez "małe kawałki" z 2-3 letnich krzewów z dobrymi pąkami na kłączu, z 3-4 potomstwem. Sadzi się je jeszcze wcześniej niż sadzonki i sadzonki - pod koniec marca - początek kwietnia. Jeśli te terminy zostaną dotrzymane, można spodziewać się kwitnienia w roku sadzenia. Zbierz surowce do przygotowania przypraw 10-15 dni po rozpoczęciu pełnego kwitnienia.

Aby nie zakłócać dekoracyjnego efektu krzewu, pędy odcinaj selektywnie i nie niżej niż 20-25 cm od powierzchni gleby. Pędy cięte należy wysuszyć w przewiewnym miejscu, chronić przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych, a następnie posiekać i włożyć do słoika ze zmielonym korkiem. W razie potrzeby wysuszone produkty są mielone w moździerzu lub młynku do kawy.

Suszona monarda zachowuje przyjemny aromat nawet do 2-3 lat.

Przeczytaj następną część. Przepisy z Monarda →